توسعه جوامع در قرن نوزدهم، منجر به رشد بسياري از فعاليتهاي صنعتي و اقتصادي شد كه اين
امر به نوبه خود، موجب پديد آمدن هزاران مورد از آلودگي خاك و آب زيرزميني شده است. در طول
قرن گذشته، اين وقايع با پيچيدگيهاي بيشتري همراه بوده است. زيرا با افزايش جمعيت جهان و
تو سعه رو به گسترش علم، از فناوريهاي جديدي ا ستفاده شده ا ست كه برخي از آنها، حتي آلودگي
بيشتري نسبت به فناوريهاي گذشته و قديمي داشتهاند. اما اخيراً، توجه ويژه جوامع مدرن به
جنبههاي زيستمحيطي و حفظ آنها، منجر به كاهش اين آلودگيها شده است. با اين وجود، ريشه
كن ساختن اين آلودگيها نيازمند برنامه ريزي و به كاربردن اقدامات صحيح فرايند پالايش است. ظهور
آلاينده هاي جديد نيز، به دليل پيشرفت در چندين حوزه علمي مانند روشهاي تحليلي و سمشناسي،
نبايستي ناديده گرفته شود. اين آلاينده هاي جديد، آلاينده هاي نوظهور ناميده شده و چالش جديدي
براي صنعت، ارائه دهندگان خدمات، نظارتكنندگان و جامعه علمي به وجود آورده اند.
2 ميليون / گزارش اخيري از آژانس محيط زيست اروپا ( 2014 ) نشان ميدهد كه در اروپا تقريباً 5
مكان آلوده وجود دارد كه دفع و تصفيه پسماندها و فعاليتهاي صنعتي و تجاري، مسئول 72 درصد از
آلودگي اين اماكن ميبا شند. با اين حال، اين اعداد تنها مربوط به دادههاي برخي از ك شورهاي اروپايي
ه ستند، بنابراين عدد واقعي ميتواند ب سيار بي شتر از اين مقدار با شد. به عنوان مثال، در ايالات متحده
آمريكا، هيچ يك از وزارت كشاورزي و وزارت داخلي آمريكا، فهرست كاملي از اين گونه اماكن را ندارند.
از اين رو، ارزيابي وضعيت آلودگي اين اماكن، بسيار ضروري به نظر مي ر سد. پس از آن، منا سب ترين
فناوريهاي پايش، بايستي به كار گرفته شوند. بنابراين، كسب دانش در زمينه پيشرفت هاي جديد در
ارتباط با فناوري هاي موجود، و هچنين توسعه فناوري هاي پالايش جديد كه از روش هاي نوآورانه
براي آلاينده هاي نوظهور استفاده مي نمايند، ضروري است.