برنامه¬ريزي فضايي به¬عنوان مهم¬ترين ابزار براي دستيابي به توسعه پايدار شناخته شده است. هدف غايي برنامه¬ريزي فضايي تأثيرگذاري بر نوع كاربري¬ها و چيدمان آنها در سرزمين است. دو مفهوم مهم در برنامه-ريزي نوين توسعه وجود دارد كه يكي اصل هماهنگي با شرايط محيطي و ديگري اصل تلفيقي بودن توسعه است. كتاب حاضر ضمن توجه كافي به اصول برنامه¬ريزي به قابليت¬هاي منظر نيز در برنامه¬ريزي و مديريت محيط¬زيست مي¬پردازد. اگرچه تاريخچه ظهور منظر مربوط به دو سده پيش است، اما رشد مطالعات و اوج-گيري آن به سه دهه قبل باز مي¬گردد. هم اكنون در ايران نيز نزديك به دو دهه است كه محققان به موضوع منظر و برنامه¬ريزي منظر علاقه¬مند شده¬اند و تحقيقات گسترده¬اي را به چاپ رسانده¬اند. با اين وجود اواخر دهه 50 ميلادي مباني مفهومي اوليه اكولوژي منظر ظهور يافت. اكولوژي منظر بر مبناي اين تفكر شكل گرفته است كه تغيير در الگوهاي منظر، ويژگي¬هاي اكولوژيكي را تحت تأثير قرار مي¬دهد. هدف اصلي اكولوژي منظر درك شفاف ارتباط ساختار و عملكرد ( يا الگوها- فرآيندها ) در مقياس¬هاي مختلف است. از آنجا كه مقياس منظر بهترين سطح براي مشاهدة الگوي كاربري¬هاست و همچنين داراي ابعاد زماني و مكاني تغيير است؛ برنامه¬ريزي محيط¬زيسـت در مقياس منظر از اهميت بيشتري برخوردار است.در فصل اول و دوم اين كتاب به مباحثي همچون چالش¬هاي برنامه¬ريزي و مديريت در مقياس منظر و قابيلت¬هاي منظر به¬عنوان بستر برنامه¬ريزي چندمنظورهپرداخته مي¬شود. در فصل سوم و چهارم نقش انسان در منظر فرهنگي، چگونگي ادراك و شناسايي آن توسط انسان تبيين مي¬شود. در فصل¬هاي بعدي نيز اصول و ابزارهاي لازم به¬منظور اجراي عملي برنامه¬ريزي در مقياس منظر تشريح مي¬شود. در نهايت اميد است با مجموعه فراهم آمده خلأهاي مطالعات كاربردي برنامه¬ريزي تا حدي پر شود و گامي مؤثر در جهت راهبردهاي مديريتي و پايدار نمودن برنامه¬هاي توسعه باشد.